Loekie Metz

Louise Estella Julie, ofwel Loeki Metz (Amsterdam, 3 juni 1918 – Rotterdam, 29 december 2004) was beeldhouwster en medailliste. Ze was de dochter van Tobias Philip Metz (Rotterdam, 7 januari 1873 – Auschwitz, 31 augustus 1942) en Sara Zeckendorf (Amsterdam, 7 januari 1883 – Auschwitz, 31 augustus 1942). Ten tijde van de geboorte van Loeki woonde het gezin op de Stadhoudserskade 105 te Amsterdam. Loekie was gehuwd met Jan van Luyn tussen 1946 en 1951. Uit een latere relatie kreeg ze een zoon Serge.
In 1942 moest Loeki onderduiken, haar ouders werden in dat jaar gedeporteerd en vermoord. Loeki zat ondergedoken bij Kees Boeke in Bilthoven en later bij haar later echtgenoot Jan van Luyn aan de Oudegracht in Utrecht.

Werk
Loukie  werkte voornamelijk met brons, hout en zilver en maakte projectkunst en ideeënkunst. Haar stijl was impressionistisch en figuratief. Ze was bevriend met Mari Andriessen en verbleef lange tijd in Amsterdam, Den Haag, Parijs en Rotterdam. Haar opleiding was aan de Rijksacademie te Amsterdam. Metz is vooral bekend geworden door haar reliëfs en penningen.
Kort na de oorlog werd Metz met de beeldhouwers Van Luijn, Pieter d’Hont en Joop Hekman uitgenodigd voor een groepstentoonstelling van het Utrechtse genootschap Kunstliefde.

In 1957 vestigde Loeki zich in Rotterdam-IJsselmonde. Ze kreeg een atelier in een van de bijgebouwen van de voormalige watertoren.
Metz is vooral bekend geworden door haar reliëfs en penningen. Zo ontwierp zij de penningen Opening Nederlandsche Bank in 1968 en Lof der Zotheid in 1969 (ter gelegenheid van de Erasmusherdenking). Zij kreeg opdracht voor penningen met beeltenissen van: Peter Paul Rubens, Vincent van Gogh, Johannes Vermeer, Albrecht Dürer en koningin Beatrix. Ook ontwierp zij sportpenningen voor de Monnaie in Parijs. Haar figuratieve beelden bevinden zich vooral in de openbare ruimte in Rotterdam.
Metz overleed op 86-jarige leeftijd en werd begraven op de Algemene Begraafplaats Hofwijk.