Joseph (Jos) Cahen

Joseph (Jos) Cahen werd op 2 september 1873 geboren als het zesde kind in het gezin van Jonas Cahen en Judith van Kloeten. Zijn vader was uit zijn geboorteplaats Lechenich bij Keulen naar Den Bosch gekomen en had daar een goed lopende zaak in drogisterij-artikelen.

Doordat vader Jonas een ongeluk had gehad moesten de oudste zoons in de zaak meewerken, maar Joseph werd in de gelegenheid gesteld om de HBS in Den Bosch af te maken en verder te leren. Hij werd apothekersassistent, mogelijk omdat dit nuttig leek voor het bedrijf. Hierna studeerde hij geneeskunde in Utrecht. Op de leeftijd van 26 jaar werd hij arts.

Jos nam eerst in het Friese dorp Ureterp waar, vestigde zich daarna in Kampen en later in Rotterdam, waar hij woonde en zijn praktijk uitoefende  op de Walenburgerweg 11. Op 6 juni 1901 trad hij in het huwelijk met Emma Meijers (Emma Rosalie Meijers; Almelo, 31 augustus 1874 – Parijs, augustus 1924). Uit dit huwelijk werden twee dochters, Gré en Suus geboren. Na het overlijden van Emma trad hij in het huwelijk met Tilly Elzas (Mathilde Elzas; Zutphen, 29 november 1876 – Rotterdam, 21 januari 1934)

In 1939 vluchtte hij als gepensioneerd huisarts en weduwnaar naar zijn dochter Gré die toen in Batavia woonde. Zijn voormalige huishoudster en latere levenspartner Phie Kooperberg (Sophia Judith Kooperberg; Breda, 9 juli 1893 – Den Haag, 24 september 1969) ging met hem mee.

Na de Japanse invasie kwam hij in een vrouwenkamp terecht waar hij weer als arts werkte tot vlak voor het einde van de oorlog . Hij werd hierbij bijgestaan door zijn kleinzoon Marco de Vries die als tiener een laboratorium in het kamp oprichtte. Op 16 juni 1945 overleed Jos in een Japans ziekenhuis, waarschijnlijk aan de gevolgen van een kwaadaardige aandoening.

Trivia
Tot enkele jaren geleden had een huisarts praktijk in het pand op de Walenburgerweg. Naast de deur bevond zich een bel en een oplichtend naambordje met daarop geschreven: “ik kom”. Jos Cahen had een knopje boven zijn bed om dat bordje aan en uit te doen. ’s Nachts kon men bij de dokter aanbellen – zo had hij even tijd om zich aan te kleden.